Dlaczego nie?

Tytuł tego posta brzmi niczym tytuł jednej z polskich komedii romantycznych. Tak, tak mamy taki gatunek filmowy i chyba całkiem jesteśmy w tym dobrzy. Może także tak szczęśliwa przyszłość czeka gatunek literacki, jakim jest blog. No cóż blog, chyba jako forma wyrażania opinii, sposób komunikacji doskonale wpisuje się w dzisiejsze realia jakże wirtualnego świata, w którym prawie wszystko (może na szczęście prawie) da się zrobić "przez internet". 

Cytując za "Wikipedią"

"Blog (ang. web log - dziennik sieciowy) — rodzaj strony internetowej zawierającej odrębne, uporządkowane chronologicznie wpisy. Blogi umożliwiają zazwyczaj archiwizację oraz kategoryzację i tagowanie wpisów, a także komentowanie notatek przez czytelników danego dziennika sieciowego."

Ja właśnie taki blog tworzę od niespełna trzech lat. Także i ja musiałam kiedyś odpowiedzieć sobie na pytanie "Dlaczego nie?"
I nie żałuję. Przez tych kilka lat spełniam się jako człowiek, który w ten oto prosty sposób, "rozpowiada" o cudownych miejscach, cudownych ludziach i klimatach. Pewnie znajdą się tacy, którzy będą krytykować...że człowiek sprzedaje się w necie, w tej całej blogosferze...
Uwierzcie jednak, że znajdują się ludzie, którzy powiedzą zwyczajne "Dziękuję".
Dziś wiem, że to bardzo ważna część mojego życia, że podróżowaniem zwyczajnie zarażam. Że zamieniłam swoje papierowe zeszyty (choć je ciągle wyklejam) na tę formę wypowiedzi.
Wiele osób, po przeczytaniu bloga, jeździ naszymi ścieżkami, niejednokrotnie mi za to dziękując. Pisałam już o tym, kiedy w Bułgarii podeszła do nas obca kobieta i powiedziała, że dzięki nam znalazła się tutaj, chwaląc przy okazji mojego męża za świetne zdjęcia z Czech. Byłam też kiedyś rozpoznana na Targach Turystycznych w Warszawie w stoisku węgierskim:
- O, to Pani jest "Mysza w trasie"???
Jakaś studentka zwyczajnie skorzystała sobie z mojej trasy "Budapeszt w jeden dzień".
Nie każdy jednak ujawnia się komentarzem. Dostaję emaile od zupełnie nieznanych mi ludzi ze szczegółowymi pytaniami dotyczącymi konkretnych miejsc, pytaniami o dojazd, czy zwykłymi podziękowaniami. Niezwykle to miłe. Dzisiaj kiedy stuknęło już 15.000 na liczniku odwiedzin wiem, że ludzie mnie czytają... i chcę blogować dla nich dalej. Dla nich, ale przede wszystkim dla siebie.
Tutaj jest moja pasja, tutaj jest moje życie i archiwum pełne roczników czasopism turystycznych (Podróże, Voyage, NPM), przewodników
kartonów i toreb z mapami z różnych krańców świata zbieranymi na targach turystycznych, wreszcie moich zeszytów (właśnie wyklejam kolejny... Bruksela na weekend). (Niestety administrator Bloggera zablokował zdjęcia mojego archiwum - że to niby reklama!!!)

Każda moja podróż zaczyna się w internecie, potem jest przeczesywanie naszego archiwum, wybieranie najciekawszych fragmentów, wyklejanie, pisanie trasy do zwiedzania. Kolejny etap to podróż i podróż ta kończy się także w internecie - na moim blogu opublikowaniem konkretnej, sprawdzonej już trasy.
Ja także czytam blogi innych, korzystam z ich doświadczeń - nigdy jednak o tym nie zapominam i nie kradnę zdjęć i wypowiedzi podpisując ich jako własne. I tak mój blog jest inny - niezwykle konkretny.
Ja naprawdę prowadzę krok, po kroku, niemal za rękę, mówię: gdzie, za ile, na której stacji wsiąść, na której wysiąść... ze mną nie zgubisz się nawet w "londyńskim metrze".
Choć jest też dowcip związany z moimi trasami... już dwukrotnie przydarzyła mi się taka historia...
Otóż zupełnie nieświadomie, przypadkiem - zostawiam ślady po sobie. Jestem osoba dość żywiołową, kontaktową i rozgadaną, jednym słowem zakręconą. Tak właśnie po podróży do Istambułu - okazało się że zostawiłam w autokarze pen-drive z opisem mojej trasy. Dla mnie żadna strata - miałam jeszcze wydruki, a i w domu kopię zapasową pliku. Zorientowałam się dopiero za dwa dni, że nie mam etui do mp4, w którego kieszeni był właśnie pen-drive. To samo zdarzyło się w Londynie. Tym razem w metrze, na ostatnim odcinku podróży zostawiłam swoją żółtą papierową wersję z opisem trasy po Londynie...
Dzieje się to oczywiście z roztargnienia.
A może to znak? Znak, że tak trzeba, że mam tym zawirusować świat....
Dobra, dobra - ale się rozpędziłam...
Świata to ja nie zwojuję, ale podzielić się swoją radością zawsze mogę.
Dlatego też, kiedy moja córka tydzień temu znalazła konkurs "Blog Roku" organizowany przez onet  i  powiedziała: "Mamo, zgłoś się!" - pomyślałam, dlaczego nie...

Także uwaga!!! Startuję w konkursie na Bloga Roku 2012 i bardzo liczę na Wasze głosy...

Już wkrótce 24 stycznia 2013 roku pojawi się tutaj numer telefonu i treść SMSa (koszt 1,23 z VAT), o którego wysłanie serdecznie proszę.
Niech to będzie takie Wasze "DZIĘKUJĘ"...
I nie chodzi tu wcale o nagrody,
....choć dzielić się nimi nie zamierzam :)